…óvissuferð með meistaranum í andránni og framtíðinni

Guðspjallið lesið og síðan hundrað orða hugleiðingin

Sannlega, sannlega segi ég yður: Sá sem trúir hefur eilíft líf. Ég er brauð lífsins. Feður ykkar átu manna í eyðimörkinni en þeir dóu. Þetta er brauðið sem niður stígur af himni. Sá sem etur af því deyr ekki. Ég er hið lifandi brauð sem steig niður af himni. Hver sem etur af þessu brauði mun lifa að eilífu. Og brauðið er líkami minn sem ég gef heiminum til lífs.“

Jóhannesarguðspjall 6.47-51

Hún staldraði alltaf við það þegar hann talaði um eilíft líf. Kannski var það sjálfselska vegna þess að hún gat ekki séð það fyrir sér að vera ekki til. Hugsaði oft að lífið væri óskiljanlegt ferðalag ef tjaldið væri dregið fyrir í lokin. Allt búið. Manneskjurnar horfnar inn í minningarnar. Þess vegna tók hún hann á orðinu: Eilífð og kærleiki hittu hana í hjartastað. Skildi eilífðina svo að hún væri einhvers konar óvissuferð með meistaranum í andránni og framtíðinni. Hann var fararstjórinn sem hún treysti. Fylgdi henni gegnum upprisu og heim. Svo hélt hún áfram að afgreiða pylsurnar í sólinni.