Morgunninn nýfæddur…

Guðspjallið lesið og síðan hundrað orða hugleiðingin

Sex dögum fyrir páska kom Jesús til Betaníu þar sem Lasarus var, sá er hann vakti frá dauðum. Þar var honum búinn kvöldverður og Marta gekk um beina en Lasarus var einn þeirra sem að borði sátu með honum. Þá tók María pund af ómenguðum, dýrum nardussmyrslum og smurði fætur Jesú og þerraði með hári sínu fætur hans. En húsið fylltist ilmi smyrslanna. Segir þá Júdas Ískaríot, einn lærisveina hans, sá er mundi svíkja hann: „Hví voru þessi smyrsl ekki seld fyrir þrjú hundruð denara og gefin fátækum?“ Ekki sagði hann þetta af því að hann léti sér annt um fátæka heldur af því að hann var þjófur. Hann hafði pyngjuna og tók af því sem í hana var látið. Þá sagði Jesús: „Lát hana í friði. Hún hefur geymt þetta til greftrunardags míns. Fátæka hafið þið ætíð hjá ykkur en mig hafið þið ekki ávallt.“

Nú frétti allur fjöldi Gyðinga af því að Jesús væri í Betaníu og þeir komu þangað, ekki aðeins hans vegna heldur og til að sjá Lasarus sem hann hafði vakið frá dauðum. Þá ákváðu æðstu prestarnir að taka einnig Lasarus af lífi því vegna hans sneru margir Gyðingar baki við þeim og fóru að trúa á Jesú.

Degi síðar frétti hinn mikli mannfjöldi, sem kominn var til hátíðarinnar, að Jesús væri að koma til Jerúsalem. Fólk tók þá pálmagreinar, fór út á móti honum og hrópaði:

„Hósanna!
Blessaður sé sá sem kemur í nafni Drottins,
konungur Ísraels!“
Jesús fann ungan asna og settist á bak honum, eins og skrifað er:
Óttast ekki, dóttir Síon.
Konungur þinn kemur
og ríður ösnufola.

Lærisveinar hans skildu þetta ekki í fyrstu en þegar Jesús var dýrlegur orðinn minntust þeir þess að þetta var ritað um hann og að þeir höfðu gert þetta fyrir hann.

Jóhannesarguðspjall 12.1-16

Þungur og djúpur ilmurinn fyllti húsið. Nægði þó ekki til að lægja súrt nöldur svikarans. Meistarinn biður konunni griða sem býr hann undir dauðann. Umvefur fætur hans með kærleika, kveðjustund. Hann yrði ekki lengi hjá þeim en hjarta hans sló í fátæku fólki sem var ekki á förum. Dregillinn ekki rauður eins og á kvikmyndahátíð heldur gulur sandur sem þyrlaðist upp þegar fólkið vildi sjá meistarann og manninn sem gefið var aftur líf. Líka mörg köld augu skimandi eftir bráð, skáskutust milli húsa í bleikri nóttinni. Morgunninn nýfæddur þegar við fögnum honum með pálmagreinum og blessunum. Núna. En síðar? Við.