Jesúbarn og mannsbarn

Guðspjallið lesið og síðan hundrað orða hugleiðingin.

En Sakaría faðir hans fylltist heilögum anda og mælti af spámannlegri andagift:

Lofaður sé Drottinn, Guð Ísraels,
því að hann hefur vitjað lýðs síns og búið honum lausn.
Hann hefur reist oss horn hjálpræðis
í húsi Davíðs þjóns síns
eins og hann talaði fyrir munn sinna heilögu spámanna frá öndverðu, frelsun frá óvinum vorum
og úr höndum allra er hata oss.
Hann hefur auðsýnt feðrum vorum miskunn
og minnst síns heilaga sáttmála,
þess eiðs er hann sór Abraham föður vorum
að hrífa oss úr höndum óvina
og veita oss að þjóna sér óttalaust
í heilagleik og réttlæti fyrir augum hans alla daga vora.
Og þú, sveinn, munt nefndur verða spámaður Hins hæsta
því að þú munt ganga fyrir Drottni að greiða vegu hans
og veita lýð hans þekkingu á hjálpræðinu
sem er fyrirgefning synda þeirra.
Þessu veldur hjartans miskunn Guðs vors.
Hún lætur upp renna sól af hæðum að vitja vor
og lýsa þeim sem sitja í myrkri og skugga dauðans
og beina fótum vorum á friðar veg.
En sveinninn óx og varð þróttmikill í anda.
Hann dvaldist í óbyggðum til þess dags er hann skyldi koma fram fyrir Ísrael.

                                                                                              Lúkasarguðspjall 1.67-80

Margreynd tinandi augu gamla mannsins sáu að Guð hafði holdtekið sig í umkomulitlu barninu. Hann var kominn til þeirra eins og ætíð hafði staðið til. Lausnarinn. Það voru ekki óvænt tíðindi. Nú hvíldu mjúk barnsaugu hans á heiminum. Til að fyrirgefa og lýsa öllum sem sitja örvæntingarfull í skuggasundum tilverunnar þar sem dauðinn hefur öll spjót úti í orðsins fyllstu merkingu. Augu barnsins ljómuðu af óþrjótandi miskunn Guðs. Hver getur talið geisla sólarinnar sem umfaðma okkur? Við horfum vonaríkum og björtum augum fram á friðarveg og guðsbarnið góða leiðir litla ráðvillta mannsbarnið í okkur eftir sólgulum lífsveginum á enda veraldar.