Á lífsins sveif

Guðspjallið lesið og síðan hundrað orða hugleiðingin

Eftir sex daga tekur Jesús með sér þá Pétur, Jakob og Jóhannes, bróður hans, og fer með þá upp á hátt fjall að þeir væru einir saman. Þar ummyndaðist hann fyrir augum þeirra, ásjóna hans skein sem sól og klæði hans urðu björt eins og ljós. Og Móse og Elía birtust þeim og voru þeir á tali við Jesú. Pétur tók til máls og sagði við Jesú: „Drottinn, gott er að við erum hér. Ef þú vilt skal ég gera hér þrjár tjaldbúðir, þér eina, Móse eina og Elía eina.“
Meðan Pétur var enn að tala skyggði yfir þá bjart ský og rödd úr skýinu sagði: „Þessi er minn elskaði sonur sem ég hef velþóknun á. Hlýðið á hann!“
Þegar lærisveinarnir heyrðu þetta féllu þeir fram á ásjónur sínar og hræddust mjög. Jesús gekk til þeirra, snart þá og mælti: „Rísið upp og óttist ekki.“ En er þeir hófu upp augu sín sáu þeir engan nema Jesú einan.
Á leiðinni ofan fjallið bauð Jesús þeim: „Segið engum frá sýninni fyrr en Mannssonurinn er risinn upp frá dauðum.“

Matteusarguðspjall 17. 1-9

Hún sagðist alltaf hafa verið á lífsins sveif með meistaranum frá Nasaret. Almættið hefði í þessari útivistarferð þeirra á fjallið opnað inn í aðra vídd veruleikans þar sem meistarinn væri mikils metinn fjallkóngur þessa heims og annars. Þetta væri eins og kaffiboð inn á eilífðarheimilið sem allra biði. Það væri ekki ónýtt að ýmsar trúarhetjur sætu þar til borðs yfir hjónabandssælu og heimagerðum snúðum og gaman væri að fá fréttir úr efri byggðum. Eftir hverja jarðarför í sveitinni hefði hún alltaf sagt að nýja vistin tæki þeirri gömlu fram. Væri himnasæla og spennandi ættarmót sem enginn þyrfti að kvíða fyrir.