Hjalti Jón Sverrisson (f.1987) hefur undanfarin ár starfað sem sjúkrahúsprestur en er nú að leysa af sem einn af prestum Laugardalsprestakalls. Þar þekkir hann til því í Laugarneskirkju starfaði hann fyrr um átta ára skeið og kynntist á þeim tíma starfi sr. Toshiki Toma, prests innflytjenda, og þeirra sem stutt hafa við það góða starf sem unnið hefur verið innan þjóðkirkjunnar í málefnum fólks sem leitar alþjóðlegrar verndar. Varð það til þess að Hjalti var um tíma hluti af starfshópi þjóðkirkjunnar sem starfaði við málaflokkinn, ásamt fyrrnefndum sr. Toshiki, sr. Ásu Laufeyju Sæmundsdóttur, sr. Evu Björk Valdimarsdóttur, sr. Magnúsi Birni Björnssyni og dr. Kjartani Jónssyni.
Í 24. kafla Lúkasarguðspjalls er sagt frá tveimur mönnum á göngu til þorpsins Emmaus, Kristur upprisinn slæst í för með þeim en það segir að augu mannanna tveggja hafi verið svo blinduð að þeir þekktu hann ekki. (Lúkasarguðspjall 24.17).
Að koma auga á Krist getur reynst erfitt. Það getur reynst okkur svo erfitt að koma auga á Krist hvert í öðru. Það getur reynst okkur erfitt að leitast við að sjá og virða hið heilaga, í hverri manneskju, hver sem hún er, hvaðan sem hún kemur. Þetta sjáum við þegar öðrun og afmennskun á sér stað, þegar fólki er skipt í flokka, það erum „við“ og „þau.“
Nú þegar tími föstunnar hefur gengið í garð er rétt að íhuga orð 51. Davíðssálms:
Guði þekkar fórnir eru sundurmarinn andi.
Sundurmarið og sundurkramið hjarta
munt þú, ó Guð, eigi fyrirlíta.
(Sálmur 51.19)
Það er auðvelt að forherða hjörtu sín, verða samkenndarþreytu að bráð.
Hvort sálmaskáldið sé ekki að hvetja okkur til að halda áfram að finna til, að varðveita virðinguna fyrir sameiginlegri mennsku okkar allra og treysta enn á Guð sem er með okkur í þjáningunni, hversu þversagnakennt sem það kann að virðast?
Á krossinum, föstudaginn langa, segir Kristur við ræningjann, krossfestan við hlið sér: „Sannlega segi ég þér: Í dag skaltu vera með mér í paradís.“ (Lúkasarguðspjall 23. 43).
Kvöldi fyrr hafði Jesús verið með vinum sínum og þvegið fætur þeirra.
„Skiljið þér hvað ég hef gert við yður? Þér kallið mig meistara og Drottin og þér mælið rétt því það er ég. Fyrst ég, sem er herra og meistari, hef nú þvegið yður um fæturna, þá ber yður einnig að þvo hver annars fætur. Ég hef gefið yður eftirdæmi að þér breytið eins og ég breytti við yður.“ (Jóhannesarguðspjall 13. 12-15).
Það er verið að kalla okkur til lífs í þjónustu.
Ekkert er jafn heilagt og að vernda börn. Það er hin sannasta þjónusta.
Í frétt á RÚV frá 10. febrúar segir:
„Tæplega 130 Palestínumenn hafa fengið dvalarleyfi hér á landi á grundvelli fjölskyldusameiningar frá 7. október, þar af 75 börn.“
75 börn.
Þar sem við erum elskandi samfélag erum við stöðugt að spyrja okkur þessarar spurningar: „Hvernig gengur okkur að vernda börnin okkar hér á landi, hvaðan sem þau koma?“
Við heyrum af áhyggjum af innviðum, eins og skólakerfinu. En 75 börn munu ekki knésetja innviði okkar, við eigum að keppast eftir því að lofa þeim lífi.
Því ef innviðirnir eiga erfitt með að taka á móti 75 börnum sem flýja þjóðarmorð, þá er ábyrgðin ekki barnanna, ábyrgðin er fullorðna fólksins. Ábyrgðin er stjórnvalda að bregðast við ákalli sem heyrst hefur t. a. m. frá skólakerfinu og heilbrigðiskerfinu hér á landi, reyndar að því mér virðist í mörg ár.
Ákall um réttlæti á sér margar myndir.
Þrjár íslenskar konur hrópuðu um réttlæti frá Egyptalandi fyrr í febrúarmánuði.
Okkur ber sem þjóð að gera allt hvað við getum til að hjálpa fólkinu á Gasa sem flýja þarf þjóðarmorð.
Trúin án verka er dauð, það eru skilaboðin sem við lesum í 2. kafla Jakobsbréfs.
Já, og hver er trú okkar?
Ég geri trúarjátningu vonarinnar eftir Gerardo Oberman, í þýðingu sr. Kristjáns Vals Ingólfssonar, að trúarjátningu minni:
Trúarjátning vonarinnar
Ég trúi á Guð, á Guð allra trúarjátninga, með öllum sínum sannindum. En umfram allt trúi ég á þann Guð sem rís upp úr andvana orðum til þess að verða hluti af lífinu.
Ég trúi á Guð sem er mér nærri, og fylgir mér hvert skref á jörðu. Sem oft og einatt gekk á eftir mér og fylgdist með mistökum mínum og þjáðist með mér þess vegna.
Sem stundum gekk við hlið mér, talaði við mig og kenndi mér, og stundum gekk á undan mér, leiðbeindi mér og gaf mér taktinn í göngulaginu.
Ég trúi á Guð sem er af holdi og blóði, Jesús Krist, Guð sem varð manneskja eins og ég og gekk í skónum mínum Guð sem fór sömu leið og ég og þekkir ljós og skugga. Guð sem neytti matar og leið hungur, átti heimili og var einmana, var fagnað og bölvað, var kysstur og hræktur, var elskaður og hataður.
Guð sem tók þátt í gleðskap og sorgarstundum. Guð sem hló og grét.
Ég trúi á Guð sem horfir með athygli á heiminn, sér hatrið sem breiðist út, og aðskilur, hrekur til hliðar, særir og deyðir: sér kúlurnar sem smjúga gegn um húð og hold, sér saklaust blóð sem úthellt er yfir jörðina, sér höndina sem grípur ofan í ókunna vasa, og rænir því sem aðrir þurfa til matar, sér dómarann sem dæmir þeim í hag sem borga best og setur hræsnina á æðra sess en sannleika og réttlæti.
Guð sem sér menguðu fljótin og dauðu fiskana, sér eiturefnin sem eyðileggja jörðina og setja göt á himininn.
Guð sem sér hvernig framtíðin er fjötruð í veðböndum og skuld mannanna vex.
Ég trúi á Guð sem sér þetta allt, og heldur áfram að gráta.
En ég trúi líka á Guð sem sér móðurina sem fæðir, sér hvernig lífið fæðist með þraut, sér tvö börn að leik, sér útsæði samstöðunnar vaxa, sér runna blómstra í rústunum, sér nýtt upphaf.
Sér þrjár ruglaðar konur sem hrópa um réttlæti og eiga sér óskadraum sem aldrei deyr.
Sér sólina koma upp hvern morgunn því að núna er tími tækifæranna.
Ég trúi á Guð sem sér þetta allt og brosir breitt því að þrátt fyrir allt er von.
Grein þessi birtist á visir.is 16. febrúar 2024
Hjalti Jón Sverrisson (f.1987) hefur undanfarin ár starfað sem sjúkrahúsprestur en er nú að leysa af sem einn af prestum Laugardalsprestakalls. Þar þekkir hann til því í Laugarneskirkju starfaði hann fyrr um átta ára skeið og kynntist á þeim tíma starfi sr. Toshiki Toma, prests innflytjenda, og þeirra sem stutt hafa við það góða starf sem unnið hefur verið innan þjóðkirkjunnar í málefnum fólks sem leitar alþjóðlegrar verndar. Varð það til þess að Hjalti var um tíma hluti af starfshópi þjóðkirkjunnar sem starfaði við málaflokkinn, ásamt fyrrnefndum sr. Toshiki, sr. Ásu Laufeyju Sæmundsdóttur, sr. Evu Björk Valdimarsdóttur, sr. Magnúsi Birni Björnssyni og dr. Kjartani Jónssyni.
Í 24. kafla Lúkasarguðspjalls er sagt frá tveimur mönnum á göngu til þorpsins Emmaus, Kristur upprisinn slæst í för með þeim en það segir að augu mannanna tveggja hafi verið svo blinduð að þeir þekktu hann ekki. (Lúkasarguðspjall 24.17).
Að koma auga á Krist getur reynst erfitt. Það getur reynst okkur svo erfitt að koma auga á Krist hvert í öðru. Það getur reynst okkur erfitt að leitast við að sjá og virða hið heilaga, í hverri manneskju, hver sem hún er, hvaðan sem hún kemur. Þetta sjáum við þegar öðrun og afmennskun á sér stað, þegar fólki er skipt í flokka, það erum „við“ og „þau.“
Nú þegar tími föstunnar hefur gengið í garð er rétt að íhuga orð 51. Davíðssálms:
Guði þekkar fórnir eru sundurmarinn andi.
Sundurmarið og sundurkramið hjarta
munt þú, ó Guð, eigi fyrirlíta.
(Sálmur 51.19)
Það er auðvelt að forherða hjörtu sín, verða samkenndarþreytu að bráð.
Hvort sálmaskáldið sé ekki að hvetja okkur til að halda áfram að finna til, að varðveita virðinguna fyrir sameiginlegri mennsku okkar allra og treysta enn á Guð sem er með okkur í þjáningunni, hversu þversagnakennt sem það kann að virðast?
Á krossinum, föstudaginn langa, segir Kristur við ræningjann, krossfestan við hlið sér: „Sannlega segi ég þér: Í dag skaltu vera með mér í paradís.“ (Lúkasarguðspjall 23. 43).
Kvöldi fyrr hafði Jesús verið með vinum sínum og þvegið fætur þeirra.
„Skiljið þér hvað ég hef gert við yður? Þér kallið mig meistara og Drottin og þér mælið rétt því það er ég. Fyrst ég, sem er herra og meistari, hef nú þvegið yður um fæturna, þá ber yður einnig að þvo hver annars fætur. Ég hef gefið yður eftirdæmi að þér breytið eins og ég breytti við yður.“ (Jóhannesarguðspjall 13. 12-15).
Það er verið að kalla okkur til lífs í þjónustu.
Ekkert er jafn heilagt og að vernda börn. Það er hin sannasta þjónusta.
Í frétt á RÚV frá 10. febrúar segir:
„Tæplega 130 Palestínumenn hafa fengið dvalarleyfi hér á landi á grundvelli fjölskyldusameiningar frá 7. október, þar af 75 börn.“
75 börn.
Þar sem við erum elskandi samfélag erum við stöðugt að spyrja okkur þessarar spurningar: „Hvernig gengur okkur að vernda börnin okkar hér á landi, hvaðan sem þau koma?“
Við heyrum af áhyggjum af innviðum, eins og skólakerfinu. En 75 börn munu ekki knésetja innviði okkar, við eigum að keppast eftir því að lofa þeim lífi.
Því ef innviðirnir eiga erfitt með að taka á móti 75 börnum sem flýja þjóðarmorð, þá er ábyrgðin ekki barnanna, ábyrgðin er fullorðna fólksins. Ábyrgðin er stjórnvalda að bregðast við ákalli sem heyrst hefur t. a. m. frá skólakerfinu og heilbrigðiskerfinu hér á landi, reyndar að því mér virðist í mörg ár.
Ákall um réttlæti á sér margar myndir.
Þrjár íslenskar konur hrópuðu um réttlæti frá Egyptalandi fyrr í febrúarmánuði.
Okkur ber sem þjóð að gera allt hvað við getum til að hjálpa fólkinu á Gasa sem flýja þarf þjóðarmorð.
Trúin án verka er dauð, það eru skilaboðin sem við lesum í 2. kafla Jakobsbréfs.
Já, og hver er trú okkar?
Ég geri trúarjátningu vonarinnar eftir Gerardo Oberman, í þýðingu sr. Kristjáns Vals Ingólfssonar, að trúarjátningu minni:
Trúarjátning vonarinnar
Ég trúi á Guð, á Guð allra trúarjátninga, með öllum sínum sannindum. En umfram allt trúi ég á þann Guð sem rís upp úr andvana orðum til þess að verða hluti af lífinu.
Ég trúi á Guð sem er mér nærri, og fylgir mér hvert skref á jörðu. Sem oft og einatt gekk á eftir mér og fylgdist með mistökum mínum og þjáðist með mér þess vegna.
Sem stundum gekk við hlið mér, talaði við mig og kenndi mér, og stundum gekk á undan mér, leiðbeindi mér og gaf mér taktinn í göngulaginu.
Ég trúi á Guð sem er af holdi og blóði, Jesús Krist, Guð sem varð manneskja eins og ég og gekk í skónum mínum Guð sem fór sömu leið og ég og þekkir ljós og skugga. Guð sem neytti matar og leið hungur, átti heimili og var einmana, var fagnað og bölvað, var kysstur og hræktur, var elskaður og hataður.
Guð sem tók þátt í gleðskap og sorgarstundum. Guð sem hló og grét.
Ég trúi á Guð sem horfir með athygli á heiminn, sér hatrið sem breiðist út, og aðskilur, hrekur til hliðar, særir og deyðir: sér kúlurnar sem smjúga gegn um húð og hold, sér saklaust blóð sem úthellt er yfir jörðina, sér höndina sem grípur ofan í ókunna vasa, og rænir því sem aðrir þurfa til matar, sér dómarann sem dæmir þeim í hag sem borga best og setur hræsnina á æðra sess en sannleika og réttlæti.
Guð sem sér menguðu fljótin og dauðu fiskana, sér eiturefnin sem eyðileggja jörðina og setja göt á himininn.
Guð sem sér hvernig framtíðin er fjötruð í veðböndum og skuld mannanna vex.
Ég trúi á Guð sem sér þetta allt, og heldur áfram að gráta.
En ég trúi líka á Guð sem sér móðurina sem fæðir, sér hvernig lífið fæðist með þraut, sér tvö börn að leik, sér útsæði samstöðunnar vaxa, sér runna blómstra í rústunum, sér nýtt upphaf.
Sér þrjár ruglaðar konur sem hrópa um réttlæti og eiga sér óskadraum sem aldrei deyr.
Sér sólina koma upp hvern morgunn því að núna er tími tækifæranna.
Ég trúi á Guð sem sér þetta allt og brosir breitt því að þrátt fyrir allt er von.
Grein þessi birtist á visir.is 16. febrúar 2024
